عرصه سوم: مدیر مرکز تحقیقات منطقهای ریزگردهای دانشگاه شهید چمران اهواز از نبود اعتبارات کافی برای حل بحران ریزگردها می‌گوید. بحرانی که سال‌هاست مناطق غربی و جنوبی کشور را به شدت تحت تاثیر خود قرار داده و زندگی را در بخش عظیمی از حوزه تمدنی زاگرس با دشواری و مشکلات عدیده مواجه کرده است.
ریزگردهایی که هم منشا داخلی دارند و هم منشا خارجی، هم برآمده از خشک‌سالی هستند و هم ناشی از سو مدیریت در سال‌های گذشته امروز گریبان مردم ایران را گرفته اند. طوفان هایی از ذرات معلق در هوا، که اگر یک ده پیش گاه‌گداری غربی ترین شهر های کشور را در می‌نوردیدند، حالا میهمان ناخوانده مردم ایران شده اند.
ریزگردها دیگر حتی مختص شهرهای جنوبی و غربی نیست، به تهران هم رسیده‌‌اند تا زنگ خطر برای همه به صدا درآید و ملتی در زیان آن شریک شوند.
با این اوصاف اما علیرضا زراسوندی از عدم تامین اعتبارات کافی برای حل این بحران گلایه دارد. اعتباراتی که اگر امروز در بخش پیش‌گیری هزینه نشود مطمئنا فردا می‌بایست برای درمان هزینه کرد.
این مدیر مرکز تحقیقات ریزگردهای دانشگاه چمران اهواز به ایلنا می‌گوید:«اقدامات لازم برای مقابله باریزگرد‌ها به سه بخش کوتاه مدت، بلند مدت و میان مدت تقسیم می‌شود؛ در مورد برنامه‌های کوتاه مدت، اقداماتی همچون اطلاع‌رسانی، انجام اقدامات بهداشتی، توزیع ماسک و… انجام شده است، در زمینه اقدامات میان مدت نیز کارهایی از جمله برنامه‌ریزی برای حقآبه‌ها و مدیریت تالاب‌ها در دست انجام است و همچنین در برنامه‌های بلند مدت نیز اقداماتی همچون مالچ‌پاشی و کنترل منشا‌ها مطرح است که در حال حاضر سازمان هوا‌شناسی در زمینه منشایابی داخلی و مدل‌سازی در حال اقدام است.»
او همچنین معتقد است که «در مورد کنترل منشا‌های خارجی نمی‌توانیم؛ انتظار زیادی داشته باشیم، زیرا تنها دیپلماسی در این زمینه جوابگوست.» و البته آن‌گونه که از اوضاع منطقه بر‌می‌آید و با بالا گرفتن اختلافات سیاسی میان ایران و عربستان سعودی و درگیری‌ها در عراق و درکل نابسامانی کشورهای مطنقه نمی‌توان در حال حاضر امیدی به بهبود اوضاع و موفقیت دیپلماسی در کاهش ریزگردها داشت.
در چنین شرایطی مطمئنا دولت، وزارت‌خانه ها و کلیه نهاد‌های مسئول می‌بایست بیشترین تلاش خود را صرف مواجهه با منشا داخلی و آمادگی مقابله با طوفان‌های احتمالی با منشا خارجی کنند و طبیعتا اختصاص بودجه مناسب و پیگیری مداوم در اجرای طرح‌های علمی، کمترین کاری است که می‌توان انجام داد.
